poems

stwórz mnie na nowo

znów coś poczuję

po prostu chcę uciec

nad niebieskie jezioro

poczuć cokolwiek

zapach kwiatów

masz takie piękne oczy

jestem taki wadliwy

i taki delikatny

dotykiem rozpływam się

gdzieś w otchłani

nie jest dobrze

skłamałem

ostatnio nic nie umiem skleić

siebie na nowo

i tych paru wierszy

gdzieś utknąłem

mogę zmienić fryzurę

pomalować sobie ściany

i dalej nie czuć się wolnym

nigdy nie czułem się wolny

ciągle mam kajdany

na rękach czynu

wszystkie dzieci

z poczuciem zniewolenia

gdzieś w sercu

jeden dzień będzie wschodem

drugi obrośnie w zachód

proszę podaj mi kolejną kawę

i uśmiechnij się czasem

żebym czuł dobro

i szczęście dawane komuś

obojętnie

i poszła

poszła jak gdyby nigdy nic

jak gdyby nigdy miała już więcej

nie wrócić

a może nigdy nie wróciła

z tą smutną piosenką

w swoim sercu

a ja stanąłem

w ostatnim rzędzie deszczu

licząc dawno rozlane uczucia

a ją jakoś tak niespodziewanie

przeniosło w czasie

stała się czasem przeszłym

a ja zamknąłem się w sobie

przecież ja wcale

nie istnieję

chodź, mój bracie

więzienie czeka

miasto, na które patrzyliśmy

wczoraj umarło

stanęliśmy nad miastem

i nie unieśliśmy się w nim

puściłeś mi Depeche Mode

i wspominaliśmy dzieciństwo

mieliśmy okazję poznać się

od tej strony, której nie przeżyliśmy

wspólnie

mój przyjacielu

gwiazdy spadały nad miastem

a my przyglądaliśmy się końcu świata

nawet nie było nam zimno

słuchaliśmy muzyki i świat stracił wymiar

w całym tym procesie reinkarnacji

przez chwilę ktoś zagłuszył nam 

w sercu i w głowie

niemiłosierny ból

i byliśmy nawet szczęśliwi

zrywaliśmy trawę, rzucając ją w przepaść

a niebo zapadało w sen

czerwień zamieniała się w czerń

idąc od lewej w prawą

mrugnęliśmy i świat rozświetlał się

tylko od świateł nocnego życia

mój bracie musimy już iść

bo jutro nadchodzi zawsze

ty i ja musimy wstać

do kolejnego dnia

a gdy komuś z nas

niebo spadnie na twarz

zwrócimy się do samego boga

usiądziemy z nim przy herbacie

mój przyjacielu, wrócę tam

może wrócisz tam ty

żebyś rysował po ciemnym niebie

albo ja tobie nawet gdy

zejdzie w błękit

eminem - beautiful

świat spojrzał mi dziś w oczy

ja je kochałam, z pewnością

ale dziś tam nie spojrzę

dziś wypiję herbatę

nawet nie wiem jakiej muzyki

mam słuchać

schowam wszystkie lustra

ukryję się w ciemności

byle siebie nie widzieć

z moją ulubioną herbatą

pełną pomarańczy i cytryn

gorącą i kwaśną

przy takim kubku rozstrzygali

czy jesteś optymistą

pesymistą

albo jesteś realistą

i ten świat cię przytłacza

wtedy kubek nie jest

ani pełny w połowie

ani pusty

zauważasz inne aspekty

ale stają się obojętne

spojrzałam sobie dziś w oczy

wolałabym oślepnąć

wytłum ból, zagłusz go

zamknij oczy, świat jest czarny

ale wyobrażenie otoczenia dalej istnieje

dopóki ktoś nie postawi cię w nieznanym

i nie znasz gruntu

iść prosto, do tyłu

prawo czy lewo

każdy krok staje się strachem

a ty wydajesz się nigdy nie ruszyć

z miejsca

coś tam puka do drzwi

zajrzyj, zobacz

samotna dziewczyna

a wraz z nią demon

ale to ta sama dziewczyna

drzwi się zamknęły

szczelnie bez przewiewu wiatru

drzwi się zamknęły 

drzwi się zamknęły

jak nigdy wcześniej

obojętność w głowie wzrasta

rośnie jak Superksiężyc

zajrzyj okiem przez drzwi

ona płacze i mówi że bardzo cię kocha

drzwi wciąż są zamknięte

a czerń wydaje się coraz bardziej rozpływać

zamknięta w sobie

utknęła w czerni, zdaje się ją pożerać

co się stało z jej domem

co się stało ze światłem

nagle zgasło

nagle, jak nigdy wcześniej

ciemne myśli dziecię nocy

spuchnięte oczy, niewytarte łzy

zeschły się jej na twarzy

coś zabrało jej duszę

nikt jej nie rozpoznaje

z nikim nie wymienia się słowami

gdzie jesteś duszo

gdzie przepadłaś w smutku

zniknęłaś z ulic

zniknęło imię i nazwisko

doprowadzasz się znów do granicy rozpaczy

testujesz ile wytrzymasz 

a co jeśli tym razem nie dasz rady

i zostawisz świat niedopowiedziany

pamietaj, tylko wróć proszę

nie przekrocz znów granicy ciemności

nikt cię nie wyzwoli

granica rozpaczy

tęsknię za tobą

Droga Duszo,

wierzę, że ktoś mnie kiedyś pokocha

za duszę, nie ciało

za uśmiech, za łzy, za grymas na twarzy

za to, że zbieram małe samochody

że wstydzę się patrzeć w oczy

żeby nie wiedziała, ile dla mnie znaczy

że ktoś mnie pokocha 

tak zwyczajnie, po prostu

za to kim jestem

a nie tym, co widzi

warstwą szmat na ciele

włosami, figurą

spojrzy mi w oczy i będę już wiedzieć

kocham ciebie

kocham jak mówisz 

i jak pięknie milczysz

nie mogę unieść tego ciężaru

moje serce jest niebieskie

rozpływa się jak woda

wewnątrz mnie

odwiedziłam dziś przyjaciela

leżał kilka metrów pode mną

zakopany kilka metrów pod ziemią

świat jest zbyt niesprawiedliwy

ludzie odebrali mu serce

a on odebrał sobie życie

to już rok temu, gdy stał się aniołem

ja nie mogę unieść tego ciężaru

dwadzieścia lat czemu jestem taka smutna

czemu jestem taka załamana

jak ty mój przyjacielu

jakbym siedziała z tobą w grobie

nic mnie nie pociesza na dłużej niż dobę

podlałam ci dziś kwiaty słoną wodą na wiosnę

zachowuję się jak duże dziecko

to uśmierza mój ból, ale go nie zwalcza

suplement diety życia codziennego

przyglądam się każdym drzewom

mam w sobie ogromną pustkę

zapalam jej codziennie znicze

oświetlam ją na wszelki wypadek

ale tam nikogo nie ma

nikt mnie nie kocha

mam tylko dwadzieścia lat

a jestem samotniejsza od moich rodziców

i nie wiem co mam im powiedzieć

bo już nie wiem czemu to tak boli

nikt nigdy nie chciał przytulić

mojego serca wystarczająco mocno

by czyjeś ręce zasłoniły te oczy

które patrzą na drzewa

z każdym rokiem boli bardziej i mniej

przywyczajam się do krzywdy

próbuję być dobra, ale moje serce

jest zbyt niebieskie

przepraszam, jest zbyt niebieskie

zapadam się pod ziemie

mój człowieku, jestem pod ziemią

boję się, że kiedyś to zrobię

bo jestem rozdarta na dwa światy

nigdy bym tego nie zrobiła

i nie pamiętam o niczym

ale tak ciężko jest się żegnać

powiedzieć - dobranoc, do zobaczenia

powiedzieć  dobranoc, do zobaczenia

dobranoc, do zobaczenia

powiedzieć  komuś

dobranoc

do zobaczenia

powiedzieć komuś słowa na pożegnanie

i żyć dalej, jak gdyby świat bez ciebie

istniał ciągle

ale przecież będzie istniał, nawet gdy 

ty i ja odejdziesz