poems

chyba chciałbym być.. palaczem

wtedy nienawidziłbym papierosów,

ale dalej kochałbym je palić.

chciałbym być też.. może alkoholikiem?

wtedy spędzałbym czas tylko nad wódką,

i nie pamiętał co robiłem poprzedniej nocy.

aż do przekręcenia pod jakąś zimną ulicą

i tak nikt by o tym nie pamiętał,

wcale by mnie to też nie bolało.

uzależniłbym się od kofeiny,

wtedy kołatałoby mi serce,

tylko od przedawkowania.

chyba wolałbym.. nigdy nie myśleć

bo jeden raz za dużo skrzywdzi

na sto następne.

i nie zakochałbym się nigdy,

w nikim

bo mógłbym zgasić w sobie życie.

nie chciałbym mieć przed sobą

do całkowitego roztargnięcia

pogodzenia tyle emocji.

musiałbym zabić wszystkie pojedynczo

choć nakarmiłem się już nienawiścią

i smutkiem, błogim nieratunkiem,

ale byłem za mały, by sięgnąć

po coś więcej.

więc po cichutku, zamiast skakać

jak wszyscy inni, do czegoś tam w końcu

wszyscy wysoko mierzą

chyba stale za wysoko.

więc ja, naprzeciw

dotknąłem podłoża,

usiadłem, bez żadnej ulgi

nie byłem z tego dumny

i nie czułem żadnej winy.

przysłoniłem się tym wszystkim

może i rysowałbym gwiazdy,

ale chyba bałbym się niebieskiego gruntu.

najgorsze wydaje mi się stanąć

przed nieznanym, samemu stanowiąc

nieznajomość.

niczego nie czuję, doktorze

nie czuję się nawet człowiekiem

i zoobojętniałam strasznie

chyba do samych kości.

niczego nie czuję

tylko pustkę, i to przykre

nie zmieniła jej dotąd adrenalina

radio samochodu i ta droga donikąd

i jeżdzenie gdzieś tam, by nie czuć...

...się już dość wyalienowanym?

nowe miasto widmo

takich reflektorów jeszcze nie widziałam

ale wprawdzie, oba dają przecież światło

czyli rzecz niezbędną,

wciąż pozostają w sumie tym samym

ludzie, w których nigdy się nie zakocham,

bo wypaliłam się już nawet w sercu, 

a chyba całkiem szkoda..

nie przeżyć tej jednej, najpiękniejszej miłości.

nieważne, złamałaby potem mi serce 

a może nie pamiętalibyśmy już o sobie na zawsze?

albo tęskniłabym za nią całe życie,

unikając i pragnąc w życiu jednocześnie

wciąż, to chyba lepiej czuć cokolwiek

niż pozostać obojętnym w sobie

niczego nie czuję, to wiem

wszystko, co bym dostała

koniec końców rozpłynie się w tej samej

jak dotąd obojętności.

więc chyba pójdę doktorze

wysłuchać co masz do powiedzenia

gdy moje oczy też przestają już mówić

chyba trochę się o siebie martwię

a jeśli zamknę się na świat?..