poems

będę chodził po ciemnym lesie

dopóki nie poznam samego siebie

będę kochał do granic możliwości

jeśli przeżyję noc w swej głowie

jestem gdzieś w sobie opętany

boję się miłości

miłość to pewien chaos

ale chciałbym, tak chciałbym

w niej głęboko utonąć

aż znalazłbym się na samym dnie

cały ukryty świat pod wodą

jak tonę w ulicach miasta

nie jestem dość wylewny, nie jestem

ale jestem niezastąpiony

gram ludziom melodię

której nigdy nie słyszeli

sam bym w niej zatonął

przeplatam tajemnicę z pokusą

nazywam się pewną granicą

nigdy nie przekroczyłem jednej drogi

to najciemniejsza z nich

to wszystko może być w mojej głowie

wydarzyć się w mojej głowie

widzę świat i trzymam kogoś w dłoni

zastanawiam się wciąż

kto mnie położy*

siłę się przeciwstawić

ułóżyć ze mną wszystkie gwiazdy

jestem układanką wielu myśli

przeplatam wyobraźnię 

potrzebuję kogoś z kim mógłbym

żyć po śmierci**

marcelina, piotr rogucki - karmelove

zaparzę Ci ulubioną karmelową kawę

żebym mogła otworzyć Ci pierwsza dzień

a gdzieś w tle lecące Karmelove

z samego rana wstanę wcześniej

obudzę się przed ósmą

i przygotuję Ci kiedyś dzień

rozśmieszę słońce, które Cię dotknie

uśmiechniesz się jaśniej niż one

kiedyś stanie się tym, co jest kiedyś

będziesz mieć swojego wymarzonego psa

który będzie miał oczy podobne do moich

chociaż czasem myślę

że powinnyśmy mówić o wczoraj

bo mój czas z Tobą zaczął się zatrzymywać

jakbyśmy żyły pod prąd

i pojadę Ci wczoraj do sklepu

przyniosę bukiet kwiatów ze śniadaniem

rozniosę ich zapach w domu

cicho zamknę za sobą drzwi

puszczę wszystkie piosenki, tyle ich mamy

zaparzę Ci moją ulubioną herbatę

chciałabym dać Ci wszystko, co dobre

żebyś mogła uśmiechać się nieskończenie

tak jak dziś, tak jak wczoraj i dziś

jak będziesz śmiać się kiedyś, 

ale nasze kiedyś jest już wczorajsze

bo nasz czas się zgubił

nie chce z nami współpracować

a ja się gubię trzydzieści razy na co dzień

i chyba trochę teraz też się zgubiłam

choć wiem, że też nie znasz drogi

nie oczekiwalam, że ją odnajdziesz

ale zawsze możemy kiedyś

zbudować ją wspólnie

widzisz rzeczy trochę jak w filmie

ja film upiększę słowami

naprawdę cieszę się, że tu jesteś

ja jestem aktorem, ty jesteś aktorem

i coś zaprosiło nas razem do tańca

coś zaprosiło nas razem do tańca

więc będę zastanawiać się nocami

i dyskutować z gwiazdami

kim jesteś i na kogo patrzę

dlaczego chciałabym cię widzieć 

dlaczego

a gdy słowa stracą swą moc

słowa nie przejdą mi przez palce

i nie będę miała mocy mówić

słowa z ust wyszeptane

zamkną się w swojej ciemni

ucieknę w polany pełne kwiatów

utknę z niebem, które jest niebieskie

tak jak moje kryształowe oczy

jeśli zamknę się w swojej szafie

czy będziesz mieć odwagę

przestanę głośno mówić

i będę patrzeć się w księżyc

rozrysuję wszystkie gwiazdy na niebie

a wraz z nimi gdzieś te łzy

niebo rozerwało się na kawałki

a ja nie zmrużyłam oka

często myślę, że nikt tego nie przetrwa

nikt nie wie, że moje niebo rozpadło się

leży rozsypane na milion części

a ja leżę położona, śpię w takim niebie

takim, jakie mi zostało

wiem, że nie ma w nim co oglądać

i nie ma czasu, nie ma serca i pracy

by je odbudować

czuję się naprawdę smutnym człowiekiem

niezdolnym do przyjęcia rąk

zamkniętym w kopule czasu, który przemija

przemijam wraz z nim, więc kiedyś zapomnisz

i niebo też zgaśnie

isabel larosa - haunted

czarne kwiaty

w niewidzialnym wazonie

zrobić ogród na wyłączność mnie

a w nim niebieskie oczy szukające wyjścia

szelest liści ułoży je do snu

już mnie nikt nie odnajdzie

jednym z czarnych kwiatów

będę tym kim są wszyscy

będę wyglądać tak samo

zamknięta w ulicach

zamknięta na ulicy

bez myśli, bez spójności

myśląc o przestrzeni

która nie istnieje

pełnia księżyca 

oderwałam się od rzeczywistości

mój wzrok skupiony na niebie

patrz się w niebo

tam jest pustka

droga mleczna i czarna dziura

nie umiem odnaleźć się

we własnym pomieszczeniu

nawet w ciemności, gdy zamknę oczy

chcę uciec nad niebieskie jezioro

ucieknę z własnego sumienia

bo chciałabym utonąć

zamarznąć od zimnej wody

która mnie nie przebudzi

nie potrafię wybudzić myśli

zdaje mi się, że wszystko mnie dusi

bo chciałabym teraz utonąć

a jest mi bardzo zimno

we własnym pokoju

oplata mnie zimno

cześć, dziś powiedziałam światu

żeby się do mnie uśmiechnął

można rzec, zapytać

w jaki sposób mógłby to zrobić?

zadawałam sobie to samo pytanie

po dłuższym rozmyślaniu

napisaniu kilkunastu wierszy

przebyciu tylu kroków

przepłakanych spacerów

myślę, że powoli odkrywam

tajemnice świata

więc gdzie ukrył się ten uśmiech?

musisz się dobrze przypatrzeć

zatrzymać na trochę

odbudować jak zieleń na wiosnę

kwitnąć w swoim sercu

dzięki sobie

musisz dostarczyć i dać sobie

to, czego potrzebujesz gdzieś głęboko

być sobą, nie musisz się zmieniać

na pewno jesteś wyjątkowy

każdy z nas ma w sobie magiczne serce

podaruj sobie czas, nieważne

że przelatuje ci przez palce

rośnij powoli, w należytym spokoju

wtedy świat sam przyniesie uśmiech

światem uczynisz wiele rzeczy

i znajdziesz ten ulubiony

czy to możliwe, że naprawdę świat

uśmiechnął się dziś do mnie?

tak, a ja patrzyłam na to

jak na pierwszą gwiazdę na niebie

i zagubiłam się w czasie

po raz pierwszy od dawna

zabrakło mi słów

choć czułam, że wcale 

wcale ich nie potrzebowałam