poems

i żyliśmy w wyimaginowanym strachu

te wszystkie rozsypane herbaty

żyjemy w hologramie

przy ciepłej i zimnej kawie

to życie, o którym mówiłam

że będę żyć

mówili będzie dobrze

wszyscy mieli racje

teraz mogę kochać cały dzień

aż nie nastaje noc

tu zawsze świeci słońce

te wszystkie niezdarne dziewczyny

zostawiają wytarte szminki na filiżankach

kochanie, śmiejesz się raz na dobę

z tobą czuję się tylko na kilka chwil

i tysiące dób

wszystko co oni zrobili

nie odebrali nigdy miłości

wszystko co oni zrobili

wytarło się rykiem w czas

lecz jego buty zawsze idą prosto

a wiatr, rozchmuwa w chwile wszystko

co przed nim i za nim ułożyło życie

każda droga to zawsze wyjście na prostą

te wszystkie niezdarne dziewczyny

zostawiłaś mi w sercu uśmiech

teraz

teraz się cieszę 

uczę się żyć

teraz się cieszę...

Światło na niebie zgasło

i noce polarne gnały za świtem

ciepło w środku tej zimy

przyszło tak niespodziewanie

siedziałam ja i cztery kąty

wpatrzona w mury do księżyca

siedziałam ze smutkiem w oczach

nieświadomie już chyba tak

zamknęłam się całkiem

i ty tuż obok

szeptałaś - "pogodziłam się"

zasnęłaś, tak cicho

marnotrwanie

codziennie otulona w czarne cegły

twarz ci zbledła niczym mój księżyc

prosiłam, nie chciałaś

zamknęłaś się tam na zawsze

wplotłaś się w mury 

aż je ozdobiłaś w barwne

zielone rośliny...

spojrzałaś się na mnie przez ściany

dając ciepło, niemożliwe

zmarźnięte ruiny kamieni

podałaś rękę, na zawsze

złapałam aż na wieki

pośrodku nocy pruszący śnieg

i ty - moje serce

ogrzałaś mnie ciepłem

wplotłaś się w moje dłonie

pogodziłam się

szeptałaś w głowie za każdym razem

w środku pruszącej, białej zimy

złączyłam się z tobą przez mury

serce twoje kruche wypełniło się moim

teraz biją jedynie wspólnie

kocham jak na mnie patrzysz

i kocham jak malujesz delikatnie

dłońmi na moim ciele obrazy

[...]