poems

mam trumnę zamiast wspomnień

tysiące niewypowiedzianych zdarzeń

możesz spalić wszystko bez wątpliwości

przeszłość, kiedykolwiek myśląc kochałam

utknęło gdzieś w ciemności

spaliłam miasto tak wiele razy

widzę ją dalej mnie prześladuje

nie mogę się go pozbyć bez urazy

mam czarną duszę i pustkę

ona mnie prześladuje

nie mogę się jej pozbyć

to mój najgorszy wymiar ze wszystkich

mam trumnę w środku

i noszę ją zawsze ze sobą

nie boję się śmierci

witam ją z otwartymi rękoma

boję się zapomnienia

wszystko cokolwiek pragnęłam

nie zniknąć bez śladu

wszystko, co rozpadło się w ciemności

a te głosy bujają moją trumnę

możesz się uratować

możesz

możesz

zgubione w ciemności

mrok i długo nic

te głosy bujają moją trumnę 

ocalić od zapomnienia

ślady są wszedzie nigdy nie odejdą

będą cię nawiedzać

będą cię nawiedzać

jak czerń i mrok

bez definicji

wszystko będzie cię prześladować

usłyszysz je w samotnej piosence

znów spacerujesz zimnymi porami

lecz to wydaje się ogrzewać ciało

każdej zimnej nocy 

niczym ta otchłań

nic z tym nie zrobisz

taki już jesteś taki się urodziłeś

ślady twojego ja

twój taniec śmierci

tylko trzymaj się mocno

najpiękniejsze czarne dusze

najczystsze serce w środku

skażone 

wszystko, o co się troszczyłam

ma ślady głębokich pazurów

i wielką trumne

myślaleś, że diabeł ma piękne rogi

ale nie ten, którego poznałam.

nie było w nim nic szczególnego,

tylko niedobre spojrzenie,

które uważałam za swoje.

niepokój w klatce piersiowej,

a on jakby niewzruszony.

myślałam, że diabeł ma przepiękne rogi

cóż, miał.

aż wprowadziły mnie w obłęd,

straszny w mojej głowie.

nachodzi mnie czasem we snach,

ale nie chcę o tym myśleć.

ten diabeł ma rogi jak sztuka,

ale zrówna cię z ziemią,

dlatego jest sam,

dlatego nikt z nim nie rozmawia.

tylko nie próbuj się przy nim zatrzymać.

nie pozwól emocjom wejść w ułamek 

tego smutnego zastanowienia.

on tylko zatrzyma ci serce,

tylko zatrzyma ci duszę,

a na ulicy tylko ty-

ty będziesz ten zły.

mój diabeł miał najpiękniejsze rogi

i nie skłamię, mówiąc..

byłam tym ułamkiem rozpaczy

i nawet gdzieś mnie to zabiło.

strach poznać ponownie

swojego diabla

mój diabeł miał rogi, ale 

to nie tak jak myślisz.

Zanurzyłam się w błękicie 

po terapii dalej rozmyślam

nad ja i ja z wymiarem

jednak życie nie jest już prostolinijne

a w głowie wycofał się szum

nieznajomych i zostawionych emocji

po 2 latach znów czuję się sobą

już nie jestem obojętna

na siebie i świat

choć nie myślę już o śmierci

już tylko o egzystencji

czasem żyję w szale i zburzonej percepcji

nad tym wszystkim ze mną

nade mną i głęboko pod ziemią

to nieuleczalna choroba

wiecznie rozmyślać jak stuletni mędrzec

i znowu w kółko 

zamykam się wzrokiem 

patrzę delikatnie na świat wokół mnie

w tle melodia kojąca gdzieś 

ten niewygodny stan

zanurzyłam ten ból w piosence

"wczoraj w Hollywood..."

zostawiłam ból 

zostawiłam ból

w 150 miligramach proszku

w skórze aż zdążyła się zagoić

w oczach suchych jak wiór

bo zapomniałam jak płakać

to ciało nie ma już nic do powiedzenia

a moja myśl już się ze mną nie dzieli

wenlafaksyna rozróżniła percepcję mojego ja

odróżniła za mnie dobro od zła

zbyt długo zajęło mi kwestionowanie tej myśli

zdążyłam daleko przepaść

inni nie zostawili mi wyboru

zostawiłam ból wczoraj w Hollywood

w moim błogim stanie

już nie boli mnie świat 

a jakby ktoś pytał dalej jestem złem

na wypadek gdyby ktoś istniał.

i żyliśmy w wyimaginowanym strachu

te wszystkie rozsypane herbaty

żyjemy w hologramie

przy ciepłej i zimnej kawie

to życie, o którym mówiłam

że będę żyć

mówili będzie dobrze

wszyscy mieli racje

teraz mogę kochać cały dzień

aż nie nastaje noc

tu zawsze świeci słońce

te wszystkie niezdarne dziewczyny

zostawiają wytarte szminki na filiżankach

kochanie, śmiejesz się raz na dobę

z tobą czuję się tylko na kilka chwil

i tysiące dób

wszystko co oni zrobili

nie odebrali nigdy miłości

wszystko co oni zrobili

wytarło się rykiem w czas

lecz jego buty zawsze idą prosto

a wiatr rozchmuwa w chwile wszystko

co przed nim i za nim ułożyło życie

każda droga to zawsze wyjście na prostą

te wszystkie niezdarne dziewczyny

zostawiłaś mi w sercu uśmiech

teraz

teraz się cieszę 

uczę się żyć

teraz się cieszę...

Światło na niebie zgasło

i noce polarne gnały za świtem

ciepło w środku tej zimy

przyszło tak niespodziewanie

siedziałam ja i cztery kąty

wpatrzona w mury do księżyca

siedziałam ze smutkiem w oczach

nieświadomie już chyba tak

zamknęłam się całkiem

i ty tuż obok

szeptałaś - "pogodziłam się"

zasnęłaś, tak cicho

marnotrwanie

codziennie otulona w czarne cegły

twarz ci zbledła niczym mój księżyc

prosiłam, nie chciałaś

zamknęłaś się tam na zawsze

wplotłaś się w mury 

aż je ozdobiłaś w barwne

zielone rośliny...

spojrzałaś się na mnie przez ściany

dając ciepło, niemożliwe

zmarźnięte ruiny kamieni

podałaś rękę, na zawsze

złapałam aż na wieki

pośrodku nocy pruszący śnieg

i ty - moje serce

ogrzałaś mnie ciepłem

wplotłaś się w moje dłonie

pogodziłam się

szeptałaś w głowie za każdym razem

w środku pruszącej, białej zimy

złączyłam się z tobą przez mury

serce twoje kruche wypełniło się moim

teraz biją jedynie wspólnie

kocham jak na mnie patrzysz

i kocham jak malujesz delikatnie

dłońmi na moim ciele obrazy

[...]