Portret kobiecy

z czernią i bielą

do twarzy

spotkałem się

z niewyjaśnionym

drugim obliczem

które grało na gitarze

zdaje się myśleć, że jestem

kobietą przypisu Ultraviolence*

i Lana powtarzała

jestem piękna, gdy płacze

i mi też rozjaśniały oczy

wypłukałam czerń

coś ze swojej duszy

teraz są jaśniejsze niż kiedykolwiek

mróz pośrodku wiosny

jesteśmy wszystkie piękne

lecz najbardziej, gdy płaczemy

lecz tylko

aż

bo z pięknem nie łączysz szczęścia

każda z nas nosi brzemię wyrzeczeń

poszarpanego ciała

te samą rękę zbrodni

wychudzone kości, trupia twarz

nieświadome poświęcenie

więc mówisz, że chciałbyś ją poznać

miss piękności, ale żadna z nich

już nigdy więcej

nikomu tak nie zaufa

tak, wyrzekaj się pięknych kobiet

są silniejsze od magentyzmu

swojej urody

kobiety pełne wiedzy

przetrawionego ducha czasu

z jakiegoś powodu

czegoś niepokochanego

poszarpanej duszy

kobiety roztrzaskanych luster

tak

właśnie pięknych

z czernią i bielą